مقایسه دو روش مقاومت بیوالکتریکی و نمایه توده بدنی در تعیین شیوع چاقی و اضافه وزن

    زمینه: روند چاقی در جهان رو به افزایش است. اخیراً، استفاده از نمایه توده بدنی برای طبقه­بندی چاقی در جمعیت­ها مورد سؤال قرار گرفته است. در برخی مطالعه­ها از مقاومت بیوالکتریک ( (BIA استفاده می­شود که روشی مطمئن، دقیق، قابل اطمینان و ارزان برای شناسایی افراد پُر وزن و چاق است.   هدف: مطالعه به منظور مقایسه دو روش نمایه توده بدنی و مقاومت بیوالکتریکی در تعیین شیوع اضافه وزن و چاقی انجام شد.   مواد و روش­ها: این مطالعه تحلیلی در سال 1387 بر روی 187 زن به ظاهر تندرست 18 تا 45 ساله انجام شد. داده‏‏های جمعیتی و تن سنجی با کمک دانشجوی آموزش دیده، جمع­آوری شد. درصد چربی بدن ( (%BF و بافت چربی بدن ( BFM ) با استفاده از روش مقاومت بیوالکتریکی اندازه­گیری شد. پُر وزنی بر مبنای نمایه توده بدنی بین 25 تا 30 و چاقی براساس بزرگ­تر یا مساوی 30 کیلوگرم بر مترمربع تعریف شد. با روش مقاومت بیوالکتریکی، درصد چربی بین 30 تا 35 درصد به عنوان معیار پرچربی و بزرگ­تر یا مساوی 35 درصد، چاقی در نظر گرفته شد. داده­ها با آزمون­های آماری آنوای یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شدند.   یافته­ها: میانگین سنی زنان 1/8 ± 9/34 سال بود. میانگین نمایۀ تودۀ بدن، درصد چربی بدن و نسبت دورکمر به دور باسن به ترتیب 8/5 ± 7/27 کیلوگرم بر مترمربع، 9/6 ± 5/35 درصد و 08/0 ± 77/0 بود. چاقی شکمی در %6/32 زنان وجود داشت. شیوع چاقی تعیین شده با روش نمایه توده بدنی و مقاومت بیوالکتریکی به ترتیب %8/35 و %8/57 بود و زنان با وزن طبیعی با این دو روش به ترتیب %9/28 و %23 بود(05/0 P< ). حدود نیمی از زنان اضافه وزن داشتند و چاق بودند. زنان با سن بالاتر نمایۀ تودۀ بدن بزرگ­تری داشتند، اما این اختلاف برای درصد چربی بدن معنی­دار نبود.   نتیجه­گیری: با توجه به یافته­ها، به نظر می­رسد نتیجه روش نمایه توده بدنی و مقاومت بیوالکتریکی در تعیین افراد لاغر، طبیعی و چاق متفاوت و شیوع چاقی براساس روش مقاومت بیوالکتریکی، بیش­تر است.